Enn einn dagurinn

Nú er merkistími hjá Húnboga. Hann er búinn að vera janlengi til inn í mér og utan.
Vá, hvað maður getur átt marga merkisdaga á fyrsta árinu.

Fórum í ungbarnasund í gær, það gekk nú ekki betur en svo að ég ákvað að fara bara upp úr án þess að geta gert neitt. Húnbogi tók upp á því að væla, og var óhuggandi. Hélt að kannski væri tönn að koma en hef ekkert fundið. Það var samt eins og honum væri einhverstaðar illt. Tökum 2falt á því í næsta tíma.
Setti hann í bað í kvöld til að bæta honum þetta upp....honum finnst nefnilega svo ægilega gaman í sundi. Veit ekki hvor varð blautari, ég eða hann. Hann er búinn að uppgvöta buslið. Líka svo miklu skemmtilegra í baði þegar maður getur setið sjálfur. Vona að það komi ekki vatnsskemmdir á loftið í íbúðinni fyrir neðan.

Nú er maður bara einn heima með Húnboga næsta sólarhringinn. Helgi fór í veiðiferð með vini sínum. Ég búin að byrgja mig upp af nammi, snakki og gosi þannig að það verður lítið mál að lifa það af.

Í fyrradag fórum við í heimsókn til Siggu og Hrafnkels. Þar voru Hrafnkell og Húnbogi að æfa sig að vera bestu vinir. Hrafnkell ýtir við Húnboga þegar hann er að æfa sig að sitja og Húnbogi fær kúlu. Þannig virkar það nefnilega. Held að þetta hafi líka verið svona þegar ég og Sigga vorum að æfa okkur í þessu.