Ég kvaddi Ömmu í Hábæ í gær. Þetta voru fallegar athafnir en bæði kistulagning og jarðaförin voru í gær. Ég á eftir að sakna bæði ömmu og afa sem dó í fyrra sumar mikið. En mér er huggun í því að amma er ekki lengur ein. Nú liggja þau hlið við hlið í kirkjugarðinum.Ég held að mest eigi ég eftir sakna jólanna með þeim. En það var venjan að þau flökkuðu á milli barna sinna, og ég var alltaf spenntust fyrir jólunum sem þau áttu með okkur upp í Mosó.
Mér finnst skrítið og sorglegt að hugsa til þess að þau séu bæði farinn, en ég var ekki enn búin að venjast því að afi fór. Ég var einhvernvegin búin að telja mér í trú um fyrir mörgum árum , að mínu mati svona hraust og heilbrigt fólk, ættu eftir að ná 100 ára aldri.
Ég hélt við ættum miklu fleyri ár eftir.
En svona er lífið, óútreiknalegt og margt getur breyst á svo stuttum tíma.
Hvílið í friði.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli